Rozpoczęliśmy pracę nad nowym numerem Non/fiction – „Media”, który ukaże się już na wiosnę. Z tej okazji zaczęliśmy w sklepie sprzedaż prenumeraty obejmującej numery 7 i 8.
Prenumerata jest dostępna w zestawie z torbą płócienną z grafikami z naszych okładek, ale także w postaci prezentu, który możecie podarować komuś bliskiemu na święta.
Ruszył nabór tekstów do kolejnego numeru MEDIA. Więcej informacji o współpracy z nami znajdziecie tutaj. Czekamy na Wasze pomysły!
Școala9 (gra słów – rumuńskie nouă, czyli „dziewięć”, oznacza również „nowa”) to projekt internetowy, który założyli twórcy wydawanego już od 10 lat rumuńskiego kwartalnika kulturalnego „DoR”. Tak jak w prawdziwej szkole, znajdziemy tutaj: Klasę, Laboratorium i Sekretariat – przestrzenie, w których spotykają się głosy uczniów, nauczycieli i rodziców. Na stronie codziennie pojawia się jeden materiał, poświęcony czasem sprawom przyziemnym (jak np. brak papieru w szkolnej toalecie), czasem zaś tym sięgającym ustaw i ministerialnych stanowisk. Artykuły, którym towarzyszą starannie wykonane ilustracje, nie są długie, bo jak mówi redaktor naczelna Georgiana Ilie, „nie o to chodzi, żeby czytelnik musiał spędzić nad tekstem dwie godziny”. Tekst ma być przystępny i dotrzeć do jak najszerszego grona, również do bohaterów opowieści.
Na scenie stoi nastolatka w niebieskiej bluzie i śniegowcach. Włosy ma zaplecione w dwa długie warkocze. „Zdiagnozowano u mnie zespół Aspergera. Chodzi w nim mniej więcej o to, że odzywam się tylko wtedy, kiedy uznaję to za konieczne. Teraz właśnie jest ten moment”[1] – mówi, a wśród publiczności sztokholmskiej edycji TEDx słychać stłumiony śmiech. Ona jest śmiertelnie poważna. Nie przerywa wystąpienia. Opowiada, że boi się przyszłości. Tego, że jej dzieci zapytają, dlaczego nikt nie zadziałał, kiedy był na to czas. Dlaczego pozwoliliśmy na wyginięcie tylu gatunków, zaśmiecenie mórz i zdegradowanie przyrody.
To Greta Thunberg, 16-letnia Szwedka, która chce zmienić świat.
A z nią młodzież z wielu zakątków Ziemi.Read More
ilustracja: Natalia Kołacz
Piotrek: Minęło ponad 30 lat, od kiedy po raz ostatni szedłem z buta ze szkoły do domu. Pamiętam, że najbardziej męczyłem się, idąc albo jadąc sam. Nie było z kim pogadać, jak dwójki dzieciaków z tej samej wsi akurat nie spotykałem po drodze do szkoły. Przede mną matka z innej wsi prowadziła rodzeństwo. Ciągnąłem się za nimi.
Czasem zimą zmarzłem, potem się zgrzałem i wracałem do domu z gorączką. Każda zima w łóżku, a przecież byłem dzieckiem wiejskim, które powinno być odporne.