„Jak możemy żyć wiedząc, że dzieją się takie rzeczy?” – to mantra liczącej osiemset stron książki Martína Caparrósa. Argentyński pisarz w swoim monumentalnym projekcie spróbował przybliżyć pojęcie należące do codzienności („jestem głodna/y” – ale czy na pewno to lekkie ssanie w żołądku to właśnie to?), a jednocześnie abstrakcyjne i odległe, pojawiające się głównie w serwisach informacyjnych („tak, tak, dzieci w Afryce głodują”). Stara się zrozumieć, dlaczego na świecie cierpi głód ponad osiemset milionów ludzi, i szuka rozwiązań dla tego, wydawałoby się, nierozwiązywalnego problemu.

Głód to lektura niełatwa – nie tylko ze względu na temat – niewygodny, niedający spokojnie zasnąć, ale również ze względu na wielowarstwowość, mieszanie form i głosów. To miraż klasycznego reportażu i eseju, okraszony elementami beletrystyki. Przez polskich krytyków okrzyknięty jedną z najważniejszych książek non-fiction 2016 roku, a w 2017 roku nominowany do Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego za reportaż literacki. Co ciekawe – wciąż nie może doczekać się tłumaczenia na język angielski.

Głód pozostawia czytelnika z masą pytań i wątpliwości, o których postanowiłyśmy porozmawiać z autorem. W Warszawie, w drodze na lotnisko, słyszymy od kierowcy: „Ja, proszę pani, jak nie zjem porządnego kawałka mięsa, to chory jestem”. Kilkanaście godzin później, w Madrycie, z podobnym podejściem spotykamy się u naszego rozmówcy. Czy da się w takim razie jakoś głodowi zaradzić, czy pozostaje nam tylko bezsilność? Czy walka z systemem ma jakiś sens, jeśli sami reporterzy nie żyją w zgodzie z głoszonymi przez siebie ideami? 

Read More